بیش از ٥٣٣ هزار کارگر در ماه نوامبردر آمریکا بیکار شدند و آمار بیکارسازیها در سال ٢٠٠٨ به دو میلیون رسید. در حال حاضر بیش از ده میلیون نفر در آمریکا بیکارند. اما دو تصویر واکنش به بیکارسازیها را بطور ویژه ای بیان میکرد.
تصویر اول: روسای سه کمپانی بزرگ اتوموبیل سازی٬ جنرال موتورز٬ فورد و کرایسلر و همچنین مسئول اتحادیه کارگران اتوموبیل سازی آمریکا را در کنار هم نشان میداد. پیام این تصویر تلاش "مشترک" سرمایه و کار برای "نجات" صنعت اتوموبیل سازی آمریکا بود. مباحٽات پیرامون این مساله یکی از مهمترین اخبار هفته بود. حضور مسئول اتحادیه کارگران اتوموبیل سازی در کنار روسای این کمپانی ها یک ویژگی مهم طرح طرح قلمداد میشد. صاحبان سرمایه٬ مسئول بزرگترین اتحادیه کارگری را در کنار خود داشتند. تلاش میشد که تصویری داده شود که سرمایه و کارگر در نجات سرمایه ذینفع اند. در این تصویر یک پیام ضمنی اما دیرینه به اذهان الغا میشد. کار٬ اشتغال٬ زندگی٬ بیمه و مسکن کارگر در گرو تداوم حیات و بقاء سرمایه است. خارج شدن سرمایه از دور٬ ورشکستگی سرمایه مترادف با نابودی کارگر و تامین معاش و حق زندگی است. در این تصویر کارگر زندگی خود را مدیون سرمایه است. حیاتش بسته به حیات سرمایه و سودآوری سرمایه است. و چرا که نه؟ مگر نه اینکه در این نظام کارگر تا زمانی کار میکند که کارش سودی برای سرمایه دار ایجاد میکند؟ اگر کارش سودی برای سرمایه نداشته باشد٬ بیکار خواهد شد. به گوشه ای پرتاب خواهد شد. مگر نه اینکه این قانون جاودانه نظام سرمایه داری است؟ چه ایرادی به کارگری میتوان گرفت که زندگی اش اسیر قوانین کور و ضد انسانی بازار است؟ و شاید نه؟ از قرار راه دیگری هم هست!
تصویر دوم: در این تصویر واکنش دیگری در قبال بیکارسازیها به نمایش گذاشته میشد. حکم اخراج کارگران و تعطیلی کارخانه را صاحبان کارخانه در و پنجره سازی "ریپابلیک" شیکاگو روز جمعه گذشته ابلاغ کرد. حلقه های زنجیر اقدامات به این قرار بودند: "بانک آمریکا" حسابهای بانکی واحد تولیدی را بلوکه کرد. کمپانی بلافاصله بیمه درمانی کارگران را لغو کرد. پزشکان معالج به کارگران اطلاع دادند که قادر به ادامه معالجه کارگران بیمار نیستند... کارفرما به کارگران سه روز فرصت داده بود. اما واکنش کارگران در این تصویر متفاوت بود. کارگران سیاست دیگری را اتخاذ کردند. اعلام کردند که نمی پذیرند! اجازه نمیدهند اینگونه به گوشه خیابان پرتاب شوند. بیمه درمانی شان لغو شود. مزایا و سنوات کاری آنها پرداخت نشود. کارگران کارخانه را به اشغال خود در آوردند. اعلام کردند که تا پرداخت کامل مطالبات و مزایای خود کارخانه را ترک نخواهند کرد. این تصویر اگر چه نه به اندازه تصویر اول بلکه به درجات زیادی توجه افکار عمومی را بخود جلب کرد. حتی سی ان ان و رسانه های اصلی خبری آمریکا ناچار به بازتاب آن شدند. تیتر برخی از روزنامه ها گویا بود: "کارگران مشکل و راه حل را نشان دادند". عمل مستقیم کارگران برای مقابله با بیکارسازیها و دریافت مزایای خود اذهان بسیاری را به این واقعیت جلب کرد.
مقایسه این دو تصویر گوشه ای از دو سیاست در مقابله با بحران اقتصادی سرمایه داری جهانی را نشان میدهد. یکی مبارزه برای معیشت و زندگی کارگر را به تداوم و بقاء سرمایه گره میزند. مزد و شرایط کاری بهتر را در چهارچوب مناسبات سرمایه داری و گسترش سرمایه جستجو میکند. "مزد خوب در مقابل کار خوب" شعار این جنبش است. این سنت بورژوایی در صفوف کارگر است. مناسبات سرمایه داری در این گرایش فرض است. در طرف مقابل٬ کارگر با عمل و ابتکار مستقیم کارگری رادیکال و از پائین خود تن به این شرایط نمیدهد. سرمایه و مناسبات سرمایه داری قدوسیتی ندارد. عمل کارگران در و پنجره سازی شیکاگو گوشه ای از این جنبش است. کنترل کارگری گوشه ای از این جنبش عمل مستقیم کارگری است. درخواست بیمه بیکاری مکفی گوشه ای از سیاست این جنبش است. تلاش برای نابودی مناسبات سرمایه داری هدف این جنبش است. این جنبش کمونیسم کارگری است.
